Miejscowość

Miedzna była miastem prywatnym należącym początkowo do rodu Wodyńskich, później Krzyckich, Butlerów, Kuczyńskich i Ostrowskich. Najstarsza wzmianka historyczna o Miedznie pochodzi z 1441 roku. W roku 1522 osada uzyskała prawa miejskie magdeburskie z nadania króla Zygmunta I Starego, które to utraciła w ramach represji po Powstaniu Styczniowym. Rozpoznawalnym do dziś świadectwem dawnej świetności miasta pozostał czytelny, XVI - wieczny regularny układ urbanistyczny oraz zabytki architektury.

opracowano na podstawie książki ks. E. Borowskiego "Sanktuarium Matki Bożej w Miedznej".

Do głównych atrakcji miejscowości należą :

- XVI - wieczny układ urbanistyczny o regularnym układzie        szachownicowym.

- Ruiny dworu obronnego - strażnicy z przełomu XVI/XVII wieku w miejscu wcześniejszego grodziska - tzw "Skarbiec", położony na niewielkim wzniesieniu otoczonym fosą, z zarysem fortyfikacji bastionowej.

- Pozostałości po parku krajobrazowym min. zabytkowa aleja lipowa oraz towarzyszące jej stawy.

- Dawny Zajazd-Karczma, zbudowany w II poł XVIII wieku.

- Kaplica Objawienia - późnobarokowa, z prełomu XVII-XIX wieku. Powstała w  miejscu lepianki młynarza, w której objawiła się Matka Boża. Przy kaplicy znajduje się studzienka z "cudownym żródłem".

- Dwór drewniany - rządcówka z XIX wieku z wchodzącym w skład założenia  okazałym ogrodzeniem oraz drewnianą przydrożną kapliczką św. Rodziny.

- Kościół neogotycki z końca XIXw. - Sanktuarium Maryjne ze znajdującym się w nim łaskami słynącym obrazem Matki Bożej Pocieszenia.

Zajazd

Dawny Zajazd w Miedznie zbudowany został w 2 połowie XVIII wieku, prawdopodobnie przez ówczesnego dziedzica osady  Michała Butlera. Według tradycji w budznku mieścił się zajazd dla odwiedzających miasto kupców i rzemieślników. Przypuszczalnie że w części pomieszczeń mieścił się magistrat. Zajazd swoją funkcję pełnił jeszcze do końca XIX wieku kiedy to został odsprzedany gminie przez ówczesną właścicielkę Hrabinę Ostrowską z przeznaczeniem na funkcje publiczne  w tym szkołę.

Na początku XX w. budynek nabył Związek Katolicki Parafii Miedzna - parafia rzymskokatolicka której w tamtym czasie proboszczem był kan. Teofil Rybka. Ks. Rybka jako inicjator wielu przedsięwzięć służących mieszkańcom Miedzny, parafii i gminy utworzył w nim Dom Parafialny i bibliotekę wraz z dalej funkcjonującą dalej w części szkołą. Obiekt funkcjonował tak do ok. 1960 roku kiedy to po przeniesieniu szkoły do innego budynku w części pomieszczeń byłego zajazdu umieszczono sklepy a jedno z nich przeznaczono na salę katechetyczną. Od połowy lat 80-tych XX wieku budynek nie był użytkowany od tego czasu stanem technicznym Zajazdu z roku na rok pogarszał się co na przestrzeni lat doprowadziło obiekt do stanu ruiny.

opracowano na podstawie artykułów Wojciecha Gereja z gazetki "Skarbiec" 

Stan taki trwał do 2006r kiedy to z inicjatywy ks. Władysława Kopyścia rozpoczęły się prace przygotowawcze do remontu i odbudowy. Sporządzona została dokumentacja projektowa przygotowana przez Architektoniczną Pracownię Projektową z Węgrowa (projekt : arch Renata Jaszczur-Dębiec, arch Rafał Miałkowski, arch Łukasz Pajka). Następnie nowy probosz parafii ks Andrzej Oleszczuk po uzyskaniu pozwolenia na budowę rozpoczął starania o pozyskanie dofinansowania na inwestycję.

W Roku 2010 rozpoczęto remont z odbudową którą prowadziła firma ROSART z Warszawy Pana Lucjana Rosy. Inwestycję zakończono i oddano budynek do użytkowania w 2012 r. Od tego momentu dawny Zajazd ponownie służy mieszkańcom miejscowości, gminy i prafii.

Analiza układu funkcjonalnego, elewacji jak i stanu technicznego przeprowadzona na etapie na etapie inwentaryzacji konserwatorskiej pozwala przypuszczać że wnęki wschodnie i zachodnie na elewcji to łukowe arkady podcieni wsparte na masywnych ceglanych filarach. Odpowiadało by to schematowi karczmowemu : układ szerokofrontowy, symetryczny z sienią przelotową (dwustronne wejście z południa i północy), izbami i alkierzami po bokach. Z kolei przerwanie gzymsu na elewacji południowej może wskazywać na istnienie charakterystycznej dla układu karczmowego dobudówki, tzw. stanu  będącym dostawianym z tyłu na osi szerokiej sieni przejazdowej pomieszczeniem dla koni i na wozy.